Στα προβλήματα της Ελλάδας, δεν είναι άμοιροι ευθυνών οι Πολίτες της χώρας, για όλα όσα συμβαίνουν – αν και προηγούνται σαφώς οι Πολιτικοί. Θεωρούμε λοιπόν ότι είναι απαραίτητη η ριζική αλλαγή νοοτροπίας, καθώς επίσης η συνεπής, απόλυτη λειτουργία όλων, μέσα στα πλαίσια των νόμων.
Στην περίπτωση που κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε και σφυρίζουμε αδιάφορα, λέγοντας ας’ το αφήσουμε τώρα και βλέπουμε θα έρθει κάποιος άλλος τότε
Καλώς τα δεχτήκαμε…………..Το σχέδιο σιγά - σιγά υλοποιείται
α) Η απειλή της συλλογικής συνθηκολόγησης,
β) ο φόβος ενδεχόμενης επικράτησης του ολοκληρωτισμού στην Ευρώπη,
γ) ο τευτονικός κίνδυνος.
Στην περίπτωση που μας ρωτούσε κάποιος ποιοι θα μπορούσαν να είναι οι τρείς μεγαλύτεροι φόβοι της Ελλάδας, αλλά και των υπολοίπων Ευρωπαίων πολιτών, διότι με αρχή την χώρα μας, αμέσως μετά θα ξεκινήσει να επεκτείνεται ραγδαία και στα άλλα κράτη που είναι ποιο πειθαρχημένα (σε σχέση με την χώρα μας, ο φόβος είναι ντόμινο αναταραχών στα άλλα κράτη) τα μέτρα εφαρμόζονται γρηγορότερα κάτω από τις σημερινές συνθήκες, θα τοποθετούμαστε ως εξής:
(α) Ο φόβος χρεοκοπίας: Η δημιουργία δηλαδή μίας «πεποίθησης», μετά από συνεχείς βομβαρδισμούς με αρνητικές ειδήσεις από τα ελληνικά και διεθνή ΜΜΕ, σε σχέση με την οικονομική κατάσταση της χώρας μας, η οποία θα μας έπειθε συλλογικά ότι είναι αδύνατον να αποφύγει η Ελλάδα την πτώχευση.
Μία πτώχευση που φαίνεται ότι εμείς την δημιουργήσαμε για να μην αντιδράσουμε αφού φαινομενικά είναι δικό μας λάθος, είναι; Ή οδηγηθήκαμε έξυπνα; Προς την χρεοκοπία; Ξεγελάστηκαν – Κοροϊδεύτηκαν οι ταγοί μας μέσα από την εικονική πραγματικότητα της μίζας και της άπραχτης; Στην Αμερική μπορείς να προσφύγεις στα δικαστήρια και να απαιτήσεις υψηλές αποζημιώσεις όταν σε έχουν ξεγελάσει. (Αν και δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να χρεοκοπήσει η Ελλάδα)
Αμέσως μετά το ίδιο σενάριο θα επεκταθεί και στα άλλα κράτη Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, Ιρλανδία κλπ. Η ενδεχόμενη επιτυχία ενός τέτοιου σεναρίου, εάν λειτουργήσει κατ’ αυτόν τον τρόπο, αποτελεί το μεγαλύτερο κίνδυνο στην ιστορία της Ευρώπης.
Επακόλουθα της είναι η διοχέτευση χρημάτων σε ασφαλής προορισμούς, ( που δεν θα είναι η Ελβετία) η οποία θα θέσει κυρίως σε κίνδυνο αρχικά το Ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, δημιουργώντας πάγωμα στις επενδύσεις του ιδιωτικού τομέα, πιστωτική συρρίκνωση, απόσυρση της ρευστότητας από την αγορά, αδράνεια επιχειρηματιών και εργαζομένων, αποταμίευση σε ασφαλείς προορισμούς από τους έχοντες, ουρές στα ταμεία των τραπεζών κλπ.
(β) Ολοκληρωτισμός στην Ευρώπη: Οι κρίσεις αυτής της μορφής προκαλούν την πτώση όλων των αξιών ακίνητα, μετοχές, ομόλογα κλπ και διογκώνουν την ανεργία, η οποία θα φέρει τελικά μεγάλες κοινωνικές αναταραχές. Οι αναταραχές αυτές όπως απεργίες, κινητοποιήσεις, ταξικοί πόλεμοι κλπ στρώνουν το δρόμο με τη σειρά τους σε απολυταρχικά καθεστώτα – με τις «περιφερειακές», αδύναμες χώρες να «υποτάσσονται» στις ισχυρές του «κέντρου». (βεβαίως η Γαλλία μην θεωρήσει τον εαυτό της κέντρο)
Αναλυτικότερα, η οικονομική ανάπτυξη που έχει προηγηθεί στο «κέντρο», σε κάποιες πλεονασματικές χώρες της ΕΕ, ήταν το αποτέλεσμα της συσσώρευσης του κεφαλαίου – μίας διαδικασίας που απαιτεί χαμηλούς μισθούς και υψηλούς ρυθμούς αποταμίευσης, με μακροχρόνιο σχεδιασμό. ( τουλάχιστον 50 – 100 χρόνων βλέπε Γερμανία)
Η «λειτουργία» αυτή επιτυγχάνεται πολύ πιο εύκολα κάτω από μία αυταρχική κυβέρνηση, η οποία είναι σε θέση να επιβάλλει τη θέληση της στους ανθρώπους – σε αντίθεση με μία δημοκρατική κυβέρνηση, η οποία ανταποκρίνεται στις επιθυμίες του εκλογικού σώματος.
Σε ένα τέτοιο μοντέλο, η χώρα στην ανάγκη εξεύρεσης χρήματος ( αφού δεν παράγει) υποχρεωτικά συμμαχεί με τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, βοηθώντας τα να συσσωρεύσουν περισσότερο κεφάλαιο. ( άνοδος επιτοκίων στην ανάγκη δανεισμού, μεθοδευμένος θάνατος λόγω ασφυξίας)
Η συγκεκριμένη στρατηγική απαιτεί υψηλή κεντρική Ευρωπαϊκή κυβερνητική ηγεσία, στο βιομηχανικό σχεδιασμό, στα στρατευμένα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, στον υψηλό βαθμό προστασίας της οικονομίας, καθώς επίσης την ικανότητα ελέγχου των μισθών. Στη συνέχεια, ένα τέτοιο κράτος εύκολα μπορεί να επεκταθεί στα γύρω κράτη με την επέκταση των επιχειρήσεων του, διεισδύοντας (δήθεν) ειρηνικά στις άλλες κατεστραμμένες οικονομικά χώρες.
Έτσι αρχίζει να απορροφάει, να εισάγει δηλαδή φορολογικά έσοδα, μέσω της τιμολογιακής πολιτικής που ακολουθείται από τις πολυεθνικές του. Υποχρεώνει έμμεσα τα κράτη να χρεωθούν, έτσι ώστε να αμβλυνθούν οι αντιστάσεις των πολιτών τους, καθώς επίσης των θεσμών τους και να εμφανίζεται τελικά σαν το λευκό ιππότη – το μοναδικό δηλαδή οργανισμό, ο οποίος έχει τη δυνατότητα να χρηματοδοτήσει την αποφυγή της χρεοκοπίας, έναντι φυσικά ανταλλαγμάτων και χωρίς φαινομενικά να το επιθυμεί ή να το επιδιώκει.
Σύμφωνα τώρα με τον αυστριακό φιλόσοφο K. Popper και την, με βάση των Πλάτωνα, «πολιτική» ανάλυση του, ένα ολοκληρωτικό καθεστώς διακρίνεται από μία «τριμερή» οργάνωση της Πολιτείας:
από τους «φύλακες», η κύρια αρετή των οποίων είναι η σοφία - από τις κυβερνήσεις των κρατών ουσιαστικά, στις οποίες ο μοναδικός αποδεκτός έλεγχος είναι ο αυτοέλεγχος ( ο απλός λαός λέει Γιάννης πίνει Γιάννης κερνάει)
από τους «επικούρους», με την ανδρεία να αποτελεί το χαρακτηριστικό τους – σήμερα αποτελούν μέρος τους κάποιες δημόσιες υπηρεσίες (ειδικά η «επίλεκτη» οικονομική αστυνομία, ή τα ΜΑΤ, σε χώρες που έχουν «μεγαλουργήσει» στον τομέα της υποταγής των πολιτών τους), με κύριο μέλημα ενός τέτοιου κράτους την πλήρη υποταγή, τη δική τους σταθερότητα και την ασφάλεια, καθώς επίσης
από όλους τους «υπόλοιπους πολίτες», επιχειρηματίες και εργαζομένους, οι οποίοι συνυπάρχουν σε μία άβουλη, αταξική κοινωνία - απαιτείται να διακατέχονται από την αρετή της απόλυτης υπακοής, με κύριο χαρακτηριστικό την συνεχή φορολογική αποταμίευση.
Κατά τον ίδιο, οι φύλακες και οι επίκουροι πρέπει να είναι «προικισμένοι» με ένα χαρακτήρα βίαιο και ευγενικό συγχρόνως, ενώ σωφροσύνη σημαίνει να γνωρίζει κανείς τη θέση του – δηλαδή, να είναι ικανοποιημένος από αυτήν. Σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς το Δίκαιο είναι συνώνυμο με το «συμφέρον» της άριστης Πολιτείας, όπου η βασική αρχή της θεωρίας της Δικαιοσύνης είναι η εξής:
«Έργο και σκοπός του ατόμου θα πρέπει να είναι η διατήρηση και η ενίσχυση της σταθερότητας του κράτους». Επίσης αναφέρει ότι, «Το μέρος υφίσταται για χάρη του όλου, αλλά το όλον δεν υφίσταται για χάρη του μέρους», όπως και ότι «Κριτήριο ηθικότητας είναι το συμφέρον του κράτους».
Τέλος, συμπληρώνει πως, «Το κράτος το ίδιο δεν μπορεί ποτέ να έχει λάθος σε οποιαδήποτε πράξη του, ενόσω είναι ισχυρό – το κράτος έχει το δικαίωμα όχι μόνο να ασκεί βία στους πολίτες του, αν αυτό θα οδηγούσε σε μία αύξηση της δύναμης του, αλλά και να κάνει επιθέσεις σε άλλα κράτη - με την προϋπόθεση όμως πως αυτό γίνεται χωρίς να μειώνεται η δύναμη του».
(γ) Η τευτονική απειλή: Ο τρίτος και τελευταίος φόβος μας «πηγάζει» από την απίστευτη επίθεση που δεχόμαστε από την ηγέτιδα δύναμη της Ευρωζώνης, τη Γερμανία (επιστρατεύονται» ακόμη και «κίτρινες δημοσκοπήσεις εναντίον της Ελλάδας), στα πλαίσια της δημιουργίας εκείνων των προϋποθέσεων, οι οποίες θα διευκόλυναν τα όποια σχέδια της (ευτυχώς, ο εφιάλτης της που λέγεται Ρωσία παραμένει ισχυρότατος σύμμαχος μας).
Στο σημείο αυτό έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η πρόσφατη στάση της Ελβετίας (πηγή: MM 17.02.10), η οποία κατηγορεί δημόσια τη Γερμανία (μέσω του προέδρου της ομοσπονδίας των φορολογουμένων και βουλευτή κ. Alfred Heer), για ασέβεια απέναντι στο Ελβετικό Κράτος Δικαίου, καθώς επίσης για «τρομοκρατία» των Ελβετών πολιτών, από τη Γερμανική Μυστική Υπηρεσία.
Ο Ελβετός έχει προτείνει την ψήφιση ενός νόμου, ο οποίος προβλέπει την άρση του τραπεζικού απορρήτου για όλους τους πολιτικούς, καθώς επίσης για τους πάσης φύσεως δημοσίους λειτουργούς. Το γεγονός αυτό φαίνεται ότι θορύβησε σε πολύ μεγάλο βαθμό όλους τους γερμανούς κρατικούς υπαλλήλους, όπως και τα στελέχη των κομμάτων εξουσίας της χώρας. Ο κ. Heer, σε πρόσφατη συνέντευξη του σε γερμανικό περιοδικό, αναφέρει χαρακτηριστικά τα παρακάτω:
«Η Γερμανία διέπεται από μία διπλή ηθική – άλλη για τους Πολιτικούς και άλλη για τους Πολίτες. Υπάρχουν πολλές τεκμηριωμένες περιπτώσεις, κατά τις οποίες αρκετοί γερμανοί υπηρεσιακοί παράγοντες έχουν δωροδοκηθεί ή έχουν εισπράξει «μαύρα» χρήματα για τα κόμματα τους, τα οποία κυκλοφόρησαν μέσα από ιδρύματα στο Λιχτενστάιν ή από κρυφούς ελβετικούς λογαριασμούς, χωρίς να ελεγχθούν ποτέ….
Η εμπιστοσύνη των Γερμανών πολιτών στις κυβερνήσεις τους δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη….Οι Γερμανοί πολιτικοί δεν σέβονται τη χώρα μας και μας απειλούν ακόμη και με στρατιωτικά μέσα.
«Παίζουν» το ρόλο του καθαρού, αφού δεν είναι σε καμία περίπτωση….Όταν το γερμανικό κράτος ελέγχει φορολογικά τους πολίτες του, αλλά όχι τους δημοσίους λειτουργούς του, κάτι δεν πάει καλά με τη δημοκρατία».
Με όλα τα παραπάνω συμπαεραίνουμε πως: Οι κρίσεις είναι απολύτως κατασκευασμένες και εφευρέθηκαν για να κάμψουν κάθε αντίσταση των λαών, στόχος είναι τα εισοδήματα να περιοριστούν, ο πλούτος θα είναι στα χέρια άκρως ελεγχομένων και οι λαοί θα εξαθλιωθούν.
Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010
Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010
ΚΕΡΚΥΡΑ & ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Πολύ-πολύ καλό δεν χορταίνεται!!!!!!!!!
Καταπληκτικό ότι και ο κόσμος συμμετέχει .
Στην κεντρική αγορά της Βαλέντσια, τραγουδιστές της όπερας της πόλης είναι μεταμφιεσμένοι σε πωλητές..
Ξαφνικά από τα μεγάφωνα αρχίζει να ακούγεται μουσική από την όπερα Traviata του Verdi και... Κέρκυρα και πολιτισμός
Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010
Η δερματική Επαφή με το σόι μου
Κάθε φορά πού μπαίνω σε μιαν από τις μισογκρεμισμένες και μισοζωγραφισμένες εκείνες μικρές εκκλησιές που απoμείναν ενσωματωμένες, ίδια βράχια, μέσα στο ελληνικό ύπαιθρο, και με χτυπήσει η μυρωδιά της υγρασίας των τοίχων, μου φαίνεται ότι έρχομαι σε άμεση, σε δερματική σχεδόν επαφή με το σόι μου - λες κι έχω αποδείξεις ότι αυτό κρατάει ολόισα από το Βυζάντιο. Κι ένας κόσμος ολόκληρος τότε, με τα μωβ και τα χρυσά του διακόσμου του, μου προσφέρεται σε κοινωνία, μυστική. Πρέπει να σέβεται κανείς πολύ τις αισθήσεις, να τρέμει στη συνείδηση της αγιότητας τους, για να μπορεί να φτάνει έτσι, από τούς αντίποδες, στο ίδιο xριστανικό αποτέλεσμα. (Οδυσσέα Ελύτη, Ανοιχτά Χαρτιά)
Η βλακεία, η εγωπάθεια,
«Η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία και η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στη σημερινή Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις... Είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε και υπάρχουν άγνωστοι, πολλοί που δεν ξέρουν αλλά που αξίζουν, που σε φωνάζουν» (Γιώργος Σεφέρης, “Πολιτικό ημερολόγιο”).
Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
