Οι μεγάλες ευκαιρίες

Οι επιχειρήσεις Κοινής Ωφελείας, όπως η Ηλεκτροδότηση, η Ύδρευση, οι Συγκοινωνίες, οι Επικοινωνίες, τα Λιμάνια, τα Αεροδρόμια, οι Υποδομές και όλα τα υπόλοιπα θα πρέπει να παραμείνουν στην ιδιοκτησία του κράτους και να εξετασθούν σε σχέση με τον τρόπο λειτουργίας τους, κάτω από εντελώς νέες προϋποθέσεις. Η διατήρηση κάποιων άλλων επιχειρήσεων, οι οποίες συντελούν αποφασιστικά στη δίκαιη λειτουργία της κοινωνίας, σε μεμονωμένη μορφή στην ιδιοκτησία του κράτους (για παράδειγμα μία και μόνο τράπεζα κρατική, παράλληλα και ανταγωνιστικά με τις όποιες ιδιωτικές), θα ολοκλήρωνε ιδανικά την κοινωνική ζωή.

Φυσικά είμαστε της άποψης ότι, οι επιχειρήσεις Κοινής Ωφελείας θα πρέπει να λειτουργούν με πλήρη «ιδιωτικοοικονομικά» κριτήρια, για να χρησιμοποιήσουμε τον όρο που είναι ευρέως γνωστός. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να είναι κερδοφόρες, να συμβαδίζουν απολύτως με τα διεθνή λογιστικά πρότυπα και να είναι υποχρεωτικά εισηγμένες στο Χρηματιστήριο. Μέτοχοι μειοψηφίας τους όμως θα πρέπει να είναι κυρίως οι μικροεπενδυτές-πολίτες του κράτους που δραστηριοποιούνται, οι οποίοι θα απολαμβάνουν τα όποια οφέλη υπεραξίας δημιουργούνται από την ορθολογιστική, ανταγωνιστική διεθνώς, λειτουργία τους.

Μοναδικό, αλλά καθόλου μικρό, πρόβλημα φαίνεται να είναι η εξασφάλιση της αποτελεσματικότητας αυτών των επιχειρήσεων, αφού τα εκάστοτε κυβερνητικά κόμματα δεν μπορούν (παρά το ότι αναμφίβολα το επιθυμούν) να στελεχωθούν με άτομα της ποιότητας που απαιτεί η ορθολογιστική λειτουργία τέτοιου μεγέθους επιχειρήσεων.

Στην περίπτωση όμως που α) η στελέχωση αυτών των επιχειρήσεων αποφασιζόταν να είναι «υπερκομματική» (εθνική, αντικειμενική) και β) το κράτος περιοριζόταν στην επίβλεψη (ξανά με υπερκομματικά κριτήρια) και όχι στη λειτουργία των επιχειρήσεων Κοινής Ωφελείας, είτε με το να προσλαμβάνει «εξωτερικό management», είτε με το να ενοικιάζει απλά τις υποδομές υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, ίσως το πρόβλημα να ήταν κατά πολύ μικρότερο από αυτό που φαίνεται να είναι εκ πρώτης όψεως.

«Οι πολιτικοί ενδιαφέρονται μόνο για την καρέκλα τους…. οι διαφορές μεταξύ των κομμάτων εξουσίας είναι ανύπαρκτες, με τις δήθεν διαφορές να βγαίνουν από το συρτάρι και να γυαλίζονται μόνο όταν έρχονται εκλογές. Δημοσιογράφοι και πολιτικοί μιλούν την ίδια γλώσσα, ο έλεγχος και η ανεξαρτησία του Τύπου είναι προ πολλού παρελθόν, κανένας δεν ελέγχει ουσιαστικά κανέναν, κανένας πολιτικός δεν τιμωρείται για τα λάθη ή τις παραλείψεις του…»

«Κατηγορεί κάποιος πολιτικός το σύστημα της παιδείας και αφήνει ανέγγιχτα όσα το εμποδίζουν», συνεχίζει ο πολιτικολόγος χαρακτηριστικά, θυμίζοντας μας δυστυχώς τη χώρα μας, όπου τα φροντιστήρια ζουν και βασιλεύουν, ενώ χιλιάδες παιδιά μένουν έξω από τα Πανεπιστήμια που, ειδικά στις επαρχίες, κλείνουν από την έλλειψη σπουδαστών, «Υπόσχονται μία αναδιάρθρωση των υπηρεσιών Υγείας και, αντί γι’ αυτήν, αυξάνουν τα ασφάλιστρα…..Ίσως πραγματικά ο κόσμος, ο λαός δηλαδή, να καταλαβαίνει λανθασμένα όλα όσα συμβαίνουν», «Εν τούτοις όμως νοιώθει, διαισθάνεται δηλαδή, τα περισσότερα σωστά – απλά δεν μπορεί να το εκφράσει».

Ειδικά όσον αφορά τη χώρα μας, επιθυμούμε να τονίσουμε ακόμη μία φορά ότι, η «πολιτική» απάντηση με τη βοήθεια της ιστορίας μας, στηρίζεται στην εξασφάλιση των παρακάτω προϋποθέσεων:

α) Σε ένα σύνολο υγιών οικονομικών & πολιτικών θεσμών, οι οποίοι να καθορίζουν επακριβώς το πλαίσιο, μέσα στο οποίο να μπορούμε να αναπτυχθούμε, ανταγωνιζόμενοι με ίσους όρους. Το «σύστημα» δε που θα προκύπτει από αυτούς τους θεσμούς (μέσα στα γενικότερα πλαίσια του κοινωνικού καπιταλισμού), οφείλει να είναι απλό, γρήγορο, διαφανές και εύκολα κατανοητό από όλους τους πολίτες.

β) Σε ένα σύνολο συνειδητών πολιτών, το οποίο να κατανοεί επαρκώς τις αρχές της Οικονομίας και της Δημοκρατίας ή, τουλάχιστον, να έχει διαμορφώσει ένα χαρακτήρα συνεπή προς το συγκεκριμένο «τρόπο ζωής». Για παράδειγμα, να μην εξελίσσεται εις βάρος των άλλων, να μην συμπεριφέρεται όπως δεν θέλει να του συμπεριφέρονται, να μην επιβουλεύεται την ελευθερία των άλλων, να μην επιθυμεί αυτά που ανήκουν στους άλλους - κατά το αρχέτυπο «συνειδησιακό σύνταγμα» των 10 εντολών και να μην στηρίζει το βιοτικό του επίπεδο στα χρέη, αλλά στην παραγωγικότητα.

γ) Σε μία υψηλής ποιότητας ηγεσία, η οποία να μπορεί να κατευθύνει ορθολογικά το κράτος (όχι απλά να διαχειρίζεται το δημόσιο πλούτο), καθώς επίσης να διαφυλάσσει τη χώρα της, τουλάχιστον στις κρίσιμες στιγμές – χωρίς ποτέ να επιτρέπει σε τρίτους να την προσβάλλουν. Τα απολύτως απαραίτητα χαρίσματα που πρέπει να διαθέτει η ηγεσία αυτή δεν είναι άλλα από το να μπορεί να πείθει τεκμηριωμένα, να εμπνέει και να διδάσκει - να εκπαιδεύει δηλαδή τους κυβερνωμένους.

Σίγουρα θα υπάρχουν πολλές άλλες ασφαλιστικές δικλίδες και ευκαιρίες, καθώς επίσης πολλοί άλλοι κίνδυνοι - η αποστασιοποίηση γενικότερα και ειδικά η αποχή κάποιας μερίδας πολιτών από τα κοινά, αποτελεί το μεγαλύτερο. Εμείς απλά διατυπώσαμε μερικές σκέψεις, ελπίζοντας να συνεχίσει τόσο η αναζήτηση, όσο και η περαιτέρω ανάλυση, έτσι ώστε πραγματικά να αναδυθεί μέσα από τον τεράστιο κίνδυνο η απίστευτα μεγάλη ευκαιρία για όλους μας – ειδικά για την Ελλάδα που μπορεί, μέσα από αυτήν την κρίση, να βγει εξαιρετικά κερδισμένη, ανακτώντας τη θέση που πραγματικά της αξίζει.

Τέλος στραφείτε στο λαό και προσπαθήστε να τον πείσετε να αναλάβει ο ίδιος με εσωτερικό δανεισμό το χρέος της χώρας. ΟΙ Τόκοι ας πάνε στο λαό και όχι στους ξένους