Ο ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

Είμαστε σχεδόν βέβαιοι πως, κανένας Έλληνας Πολίτης δεν πιστεύει ότι είναι δυνατόν να φέρει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα το οικονομικό πρόγραμμα της «κυβέρνησης». Εάν όμως κάτι τέτοιο είναι τόσο εμφανές σε όλους εμάς, τότε δεν μπορεί παρά να ισχύει το ίδιο, τόσο για την κυβέρνηση μας, όσο και για αυτούς που μας το επέβαλλαν - με την «υποταγή» φυσικά της πολιτικής μας ηγεσίας. Αναρωτιέται λοιπόν εύλογα κανείς, ποιος είναι ο αληθινός σκοπός της διαδικασίας «συρρίκνωσης» που δρομολογείται - τι δηλαδή «κρύβεται» πίσω από την εικονική πραγματικότητα, η οποία «προβάλλεται» σε όλους εμάς;
Με δεδομένο τώρα ότι, το «ΔΝΤ-πρόγραμμα» δεν αγγίζει σχεδόν καθόλου τις βασικές «πηγές» των προβλημάτων της Ελλάδας (Ισοζύγιο Εξωτερικών Συναλλαγών, Ανταγωνιστικότητα), η οποία παραμένει κράτος-μέλος της Ευρωζώνης, χωρίς πλέον κανενός είδους πλεονεκτήματα, ο στόχος δεν είναι άλλος, από την προστασία των πιστωτών της χώρας μας, σε συνδυασμό με την εξουδετέρωση του εκρηκτικού μηχανισμού, ο οποίος ευρίσκεται εντός της - απειλώντας τη σταθερότητα όχι μόνο της Ευρωζώνης (€), αλλά ολόκληρου του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Η διαδικασία αυτή, την οποία έχει αναλάβει να φέρει εις πέρας το ΔΝΤ, έχοντας την απαραίτητη εμπειρία, οδηγεί φυσικά στην απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, καθώς επίσης την εξαθλίωση των Πολιτών της χώρας μας – όπως ακριβώς έχει συμβεί σε πολλά άλλα κράτη στο παρελθόν.

Δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί κανείς, τι ακριβώς εξυπηρετεί όλους εμάς η «αδιαμαρτύρητη» αναμονή των προδιαγεγραμμένων αποτελεσμάτων – κυρίως όμως, το πως θα μπορούσαμε να αντιδράσουμε. Πόσο μάλλον όταν είναι γνωστό το ότι η μάχη, η οποία δεν κερδίζεται σήμερα, είναι ίσως χαμένη για πάντα – ενώ η μοναδική αληθινή ιδιοκτησία μας είναι ο χρόνος. Ο Θεός, εάν περιμένουμε τελικά από Αυτόν βοήθεια, δεν έχει άλλα χέρια από τα δικά μας,

Έχουμε την άποψη ότι, ο πλέον «εύκολος» εχθρός μας, στην αντιμετώπιση του, είναι η υπερχρέωση του δημοσίου τομέα μας.
Αρκεί να μετατρέψουμε άμεσα ένα μεγάλο μέρος του εξωτερικού χρέους σε εσωτερικό, εκδίδοντας εθνικά ομόλογα στη θέση αυτών που κάθε φορά λήγουν - εφαρμόζοντας παράλληλα μόνοι μας κάποιες από τις μεθόδους του ΔΝΤ (εσωτερική υποτίμηση), για να επιλύσουμε διαχρονικά το πρόβλημα.

Ταυτόχρονα βέβαια, αφού θα διακινδυνεύουμε «έντιμα» τα δικά μας χρήματα, θα εντείνουμε αναγκαστικά τον έλεγχο των κυβερνήσεων μας, έτσι ώστε να καταπολεμήσουμε δραστικά όλες τις σπατάλες του δημοσίου (ειδικά στον τομέα των δημοσίων έργων και του εξοπλισμού), με αποτέλεσμα να μετατραπεί το ελλειμματικό ισοζύγιο σε πλεονασματικό – οι ζημίες δηλαδή σε κέρδη, τα οποία θα αποπληρώνουν σιγά-σιγά το δανεισμό.
Έτσι θα σταματήσουμε την αναδιανομή των εισοδημάτων μας προς όφελος των ξένων πιστωτών μας ή των διαφθορέων, οι οποίοι «εργάσθηκαν», με στόχο την υπερχρέωση μας, ενώ θα ενισχύσουμε την εσωτερική κατανάλωση, κατά το ποσόν των τόκων των ομολόγων. Άλλωστε φαίνεται καθαρά ότι έχουμε (ακόμη) τη δυνατότητα να το επιτύχουμε, εάν εκμεταλλευθούμε σωστά,
(α) την τεράστια περιουσία του δημοσίου (300 δις € ακίνητα, συν 35 δις € επιχειρήσεις), πριν λεηλατηθεί από το ΔΝΤ και τους «εταίρους» μας, από τους δανειστές μας δηλαδή, καθώς επίσης
(β) τα πλεονεκτήματα του ιδιωτικού τομέα μας ο οποίος, όπως φαίνεται, είναι συγκριτικά κατά πολύ υγιέστερος από αρκετά άλλα κράτη.
Άλλωστε, εάν δεν το κάνουμε και αφεθούμε στα χέρια των άλλων, όχι μόνο θα επιδεινωθούν «ανεπιστρεπτί» τα μεγέθη της χώρας μας, αλλά και η ιδιωτική μας περιουσία (ακίνητα, οικόπεδα κλπ), η οποία θα απολέσει τουλάχιστον το 50% της αξίας της, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα – μία τεράστια καταστροφή, τόσο για τη δική μας, όσο και για τις επόμενες γενεές.
Όμως, υπάρχει και ο δύσκολος εχθρός ο οποίος, όχι μόνο θα αντισταθεί με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο, αλλά και δεν θα μας επιτρέψει ποτέ να αντιμετωπίσουμε «ορθολογικά» τον «εύκολο» (δημόσιο χρέος, ελλείμματα). Ο εχθρός αυτός δεν είναι άλλος από το «τοκογλυφικό» κεφάλαιο, σε συνδυασμό με τις πολυεθνικές υπερεπιχειρήσεις – μία «δίδυμη παγκόσμια απειλή», η οποία μεγεθύνεται με τη βοήθεια των «εργαλείων» του Bretton-Woods (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ), σε συνεργασία με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, καταλύοντας, αργά αλλά σταθερά, τα εθνικά κράτη.

Στη θέση τους εγκαθίσταται η «άπατρις παγκόσμια διακυβέρνηση» (stateless global governance), η οποία τοποθετεί δύο ξεχωριστά είδη Κοινοβουλίων:
(α) το δημοκρατικά εκλεγμένο Κοινοβούλιο, αυτό δηλαδή που επιλέγεται από τους Πολίτες (όσο μπορούμε να πιστεύουμε στην ελεύθερη βούληση, όταν η πληροφορία είναι απολύτως ελεγχόμενη, συχνά σκόπιμα διαστρεβλωμένη), καθώς επίσης
(β) το «σκιώδες» Κοινοβούλιο (εικονικό, virtual), το οποίο «διέπεται» από τους νόμους της ζήτησης και της προσφοράς. Αφού αυτό αποφασίζει για τη «μοίρα» των ανθρώπων και των πραγμάτων.

Το κράτος, πρέπει να χαρακτηρίζεται από την «αλληλεγγύη» των Πολιτών του, καθώς επίσης από ισχυρούς νόμους και θεσμούς, οι οποίοι προστατεύουν έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων - τόσο στις μεταξύ τους σχέσεις, όσο και απέναντι στους εχθρούς τους. Το κυρίαρχο «στοιχείο» της ανθρώπινης εξέλιξης είναι η αλληλεγγύη).
Όταν όμως οι βασικοί κανόνες λειτουργίας ενός κράτους «παραλύουν», σαν αποτέλεσμα της επιβολής της δικτατορίας του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου (όπως συμβαίνει όταν εγκαθίσταται το ΔΝΤ σε μία χώρα), τότε η κοινωνία καταλύεται - απειλούμενη με την επικράτηση των κανόνων της ζούγκλας.
Συνεχίζοντας, οι θεμελιώδεις αρχές του μονοπωλιακού καπιταλισμού, οι οποίες επιβάλλονται σε μία ηττημένη χώρα με τη βοήθεια του ΔΝΤ (μεγαλύτερη δυνατή κερδοφορία των πολυεθνικών επιχειρήσεων, μικρότερη δυνατή φορολόγηση τους, απεριόριστος ανταγωνισμός χωρίς κανόνες, παγκοσμιοποίηση της ανταλλαγής εμπορευμάτων, πλήρη ελευθερία κίνησης και λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, καταστροφή των αυτοχθόνων πολιτισμών), καταλύουν εντελώς την εθνική της κυριαρχία - ενώ αντιτίθενται σε όλες τις αξίες του «διαφωτισμού», οι οποίες αποτελούν τα θεμέλια της σημερινής ευρωπαϊκής κουλτούρας.
Τέλος, μετά την καταστροφή της συνεκτικής μεσαίας τάξης, η κοινωνία διαιρείται σε δύο κατηγορίες, στους πλούσιους και τους εξαθλιωμένους - έτσι ώστε να υποτάσσεται καλύτερα στο απολυταρχικό καθεστώς (κατά το «παράδειγμα» των Η.Π.Α., όπου τα γκέτο, γεμάτα εξαθλιωμένους ανθρώπους, ευρίσκονται σε ελάχιστη απόσταση ακόμη και από το Λευκό Οίκο).

Για να κατανοήσει κανείς το βαθμό της απώλειας του ελέγχου των κρατών στις εθνικές τους οικονομίες, αρκεί να γνωρίζει ότι, είναι απαγορευμένη σε κάθε κυβέρνηση η βοήθεια ενός κλάδου της Οικονομίας της, μέσω φορολογικών ελαφρύνσεων, δασμών ή επιδοτήσεων. Επομένως, είναι αδύνατον πλέον να ακολουθήσει κάποια χώρα μία εθνική οικονομική πολιτική – με απώτερο στόχο την πλήρη κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας όλων των κρατών.
Εάν όμως δεν υπάρχει η δυνατότητα χάραξης μίας εθνικής οικονομικής πολιτικής, πως είναι δυνατόν να ανταγωνισθεί μία ελληνική βιομηχανία, η οποία παράγει δημητριακά, για παράδειγμα τη Nestle; Η Nestle διαθέτει όχι μόνο πολύ μεγάλα κεφάλαια με το χαμηλότερο δυνατό κόστος (επιτόκιο), αλλά και τα πλέον μοντέρνα μηχανήματα, ενώ έχει στη διάθεση της έναν μηχανισμό διαφήμισης, διακίνησης και πώλησης των εμπορευμάτων της, ο οποίος είναι κατά πολύ αποτελεσματικότερος.
Εκτός αυτού, υπαγόμενη φορολογικά στη μητρική της, έχει τη δυνατότητα να φοροαποφεύγει, με μεθόδους «αποφυγής» φορολογίας που ουσιαστικά η ίδια επιβάλλει στα κράτη. Επομένως, η Ελληνική ανταγωνίστρια βιομηχανία δεν έχει καμία απολύτως δυνατότητα να ανταγωνισθεί τη Nestle – ούτε την Aldi, τη Lidl, την Praktiker, την Carrefour κλπ. Άρα, πολύ σύντομα οι επιχειρήσεις της Ελλάδας θα πάψουν να υφίστανται, ενώ η φορολογική της βάση θα περιορισθεί σε αυτήν των μισθωτών, οι οποίοι θα επωμίζονται διαχρονικά όλο και μεγαλύτερα βάρη – «επιδοτώντας» ουσιαστικά το διεθνές κεφάλαιο και τις πολυεθνικές του. Επομένως, τα περί αύξησης της ανταγωνιστικότητας, μέσω της μείωσης των μισθών, η οποία ουσιαστικά θα ωφελήσει τις πολυεθνικές, είναι πολύ δύσκολο να μας πείσουν για την ορθότητα τους.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Δυστυχώς, η ελεύθερη οικονομία έχει πάψει πια να υφίσταται, ο δημοκρατικός σοσιαλισμός επίσης, ενώ η «ανοιχτή κοινωνία» απαιτεί επίπεδα καλλιέργειας και «συνείδησης», τα οποία θα αργήσουμε πολύ να αποκτήσουμε. Ουσιαστικά λοιπόν, οι επιχειρηματίες και οι εργαζόμενοι ευρίσκονται πλέον στην ίδια πλευρά, ενώ δεν μπορεί να μας βοηθήσει ούτε ο Marx, ούτε ο Keynes.
Ακόμη όμως και να τα κατάφερνε μόνη της η Γερμανία, δεν θα έπρεπε να υποτιμήσει την τεράστια «απειλή» στο εσωτερικό της. Δηλαδή, όπως κάποτε οι «ναζί» κατάφεραν να κυριαρχήσουν στην πολιτική της χώρας τους, έτσι και αύριο οι γερμανικές πολυεθνικές, σε συνεργασία τόσο με την Οικονομική Αστυνομία, όσο και με τη Μυστική Υπηρεσία, μπορεί επίσης να τα καταφέρουν - υποδουλώνοντας κατ’ αρχήν τους Γερμανούς Πολίτες.
Ολοκληρώνοντας, όπως διαπιστώνεται τόσο η Ευρωζώνη, όσο και η ΕΕ των 27, ξεπερνούν κατά μέσον όρο το 70% (δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ), πλησιάζοντας επικίνδυνα το 90% - μετά το ξεπέρασμα του οποίου, μειώνονται «δραματικά» (περίπου στο ήμισυ) οι αναπτυξιακές δυνατότητες μίας Οικονομίας. Η «ισπανική γρίπη» δε, όπως ονομάζεται η μεγάλη ασθένεια της οικονομίας της χώρας, η οποία συνδυάζει στοιχεία τόσο της ελληνικής κρίσης (έλλειμμα, ανταγωνιστικότητα), όσο και της αμερικανικής (ακίνητα, τράπεζες), «απειλεί» να επεκταθεί σε ολόκληρη την ΕΕ.
Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ξεχνάμε την κατάρρευση του ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος, την περίοδο 1992/93 – τη μεγαλύτερη κρίση της Ευρώπης, μετά το 2o παγκόσμιο πόλεμο. Η ισπανική πεσέτα τότε, καθώς επίσης η ιταλική λιρέτα, έχασαν μέσα σε μία νύχτα το 40% της αξίας τους - οδηγώντας τη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία, καθώς επίσης τις υπόλοιπες στο χείλος της καταστροφής (η Ισπανία, μετά τη Γαλλία, είναι ο μεγαλύτερος εισαγωγέας γερμανικών προϊόντων, συνολικής αξίας 31 δις € - με πτώση όμως 17% το 2009, σε σχέση με το 2008). Επομένως ο χρόνος επείγει, εάν δεν θέλουμε να καταλήξουμε όλοι σκλάβοι των αγορών, «διαγράφοντας» δεκάδες αιώνες εξέλιξης της κοινωνίας μας.