Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, η Ελλάδα είναι αντιμέτωπη με το τέρας πραγματικά του στασιμοπληθωρισμού, ενώ τα ΔΝΤ-μέτρα «εξυγίανσης» της Οικονομίας της είναι πολύ πιθανόν να την καταστήσουν «ετερόφωτο προτεκτοράτο» της Γερμανίας ή των Η.Π.Α. Ευρισκόμενη από πολύ ενωρίς στο μάτι του κυκλώνα, δεν φαίνεται να έχει τη δυνατότητα να ξεφύγει από το «μοιραίο» - τουλάχιστον όχι για εκείνο το χρονικό διάστημα, όπου δεν δραστηριοποιούνται οι Έλληνες Πολίτες. Πόσο μάλλον όταν «εγκατασταθεί μόνιμα» ο φορολογικός πληθωρισμός (5,5% τον Ιούλιο), ο οποίος θα αποδυναμώσει εντελώς τόσο τις Ελληνικές επιχειρήσεις, όσο και τα νοικοκυριά.
Το μέλλον της Ελλάδας λοιπόν, μέσα από τα απίστευτα «μέτρα» που έχουν ληφθεί, είναι «εν πολλοίς» προδιαγεγραμμένο: όπως φαίνεται από τον σημερινό τρόπο που επιλέχθηκε ερήμην των Πολιτών της χώρας, η Ελλάδα καταδικάζεται, χωρίς κανένα αντικειμενικό λόγο, στην «ελεγχόμενη πτώχευση» – δια της μεθόδου της αυτοκτονίας. Πριν ακόμη οδηγηθεί στη χρεοκοπία (όπως έχουνε τονίσει χωρίς κανένα λόγο, αφού τόσο το δημόσιο χρέος, όσο και τα ελλείμματα της είναι ακόμη διαχειρίσιμα μεγέθη – ενώ έχει το χαμηλότερο σχεδόν συνολικό χρέος ολόκληρης της αναπτυγμένης δύσης, φαίνεται ότι θα προηγηθεί η «απόσυρση» της από την παγκόσμια οικονομία.
Η επιχειρούμενη «απόσυρση» της Ελλάδας από τις διεθνείς αγορές, φαίνεται εν πρώτοις ότι έχει τους εξής στόχους:
(α) να αποφευχθούν οι συνέπειες «τύπου» Lehman Brothers - τις οποίες εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε, «συνεπικουρούμενοι» από την ανύπαρκτη ηγεσία της Ευρωζώνης, καθώς επίσης από τις οικονομικές συγκυρίες
(β) να μην εισπράξουν τα τεράστια ασφάλιστρα κινδύνου (CDS) οι κερδοσκόποι – ποσά που αδυνατεί να εξοφλήσει το «σύστημα»,
(γ) να πραγματοποιηθεί η μεταφορά περιουσιακών στοιχείων από τους ιδιώτες, στο δημόσιο - αφού ο ιδιωτικός τομέας της χώρας μας είναι παγκοσμίως ο περισσότερο υγιής.
(δ) να ανοίξει πλήρως η αγορά της (κλειστά επαγγέλματα, ενέργεια κλπ), έτσι ώστε να αλωθεί από τις πολυεθνικές επιχειρήσεις (τράπεζες κλπ) - αφού προηγουμένως τοποθετηθούν οι διάφορες κοινωνικές ομάδες εχθρικά απέναντι (ΔΕΗ, ιδιοκτήτες φορτηγών, Δημόσιοι υπάλληλοι κλπ), με στόχο να αμβλυνθούν οι πάσης φύσεως αντιδράσεις των Πολιτών της, καθώς επίσης,
(ε) σε τελική ανάλυση, να λειτουργήσουν «πειραματικά» τόσο το ΔΝΤ, όσο και η Γερμανία, έτσι ώστε να ερευνηθούν οι τρόποι «αποικιοποίησης» μίας χώρας, καθώς επίσης οι δυνατότητες μίας ελεγχόμενης κρατικής πτώχευσης.
Εάν τυχόν επιτύχει το όλο εγχείρημα, γεγονός που προϋποθέτει τη συνεργασία της «τρόικας» (εννοούμε βέβαια της ενδοκυβερνητικής - όχι δηλαδή της απατηλής εικόνας που προβάλλεται προς τα έξω), τότε πιθανολογούμε ότι θα ανοίξει ο δρόμος της οικονομικής κατάκτησης πολλών άλλων αδύναμων δυτικών χωρών, από τις περισσότερο ισχυρές - με στόχο τη «δαρβίνεια» επιβίωση τους, εν όψει μίας άκρως ανταγωνιστικής παγκοσμιοποίησης.
Εν τούτοις, όλες οι καταστάσεις είναι ανατρέψιμες, ενώ δεν είναι λίγες εκείνες οι κυβερνήσεις που τελικά διορθώνουν τα λάθη τους και υπηρετούν «συνετά» τους Πολίτες της χώρας τους, όταν συνειδητοποιούν το μέγεθος των ευθυνών τους. Ακόμη λοιπόν και εάν κατ’ αρχήν «συνθηκολογούν» με τις άπληστες αγορές ή με κάποιες ισχυρές, επεκτατικές δυνάμεις, στο τέλος αντιστέκονται - τοποθετούμενες αποφασιστικά υπέρ της εθνικής κυριαρχίας και του κοινού συμφέροντος των Πολιτών τους.
Τρίτη 10 Αυγούστου 2010
Ποιός είναι ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΑΣΩΣΗΣ;
Εξετάζοντας προσεκτικά το πρόγραμμα αυτό, γίνεται αντιληπτό ότι ο στόχος είναι η όσο το δυνατόν γρηγορότερη μείωση του πρωτογενούς ελλείμματος (δηλαδή αυτού που δεν περιλαμβάνει το έλλειμμα από υποχρεώσεις που προκύπτουν από την καταβολή τόκων για τα δάνεια της χώρας). Οι τόσο μεγάλες περικοπές, πράγματι, θα έχουν ως αποτέλεσμα τη δραματική μείωση του πρωτογενούς ελλείμματος από το 8,6% του ΑΕΠ το 2009 στο 1% το 2011 και θα απομείνει μόνο το έλλειμμα από τους τόκους στο κρατικό χρέος.
Όμως, αυτή η πολιτική θα επηρεάσει ουσιαστικά την οικονομική δραστηριότητα και την αγορά εργασίας। Οι εκθέσεις του ΔΝΤ επιβεβαιώνουν κάτι τέτοιο με το να προβλέψουν μία συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 4% το 2010 και μία περαιτέρω συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας κατά 2,6% το 2011Το 2012 προβλέπεται πως η οικονομία θα ανακάμψει αλλά πως αυτή η ανάκαμψη θα είναι εξαιρετικά αδύναμη με ποσοστό αύξησης του ΑΕΠ μόλις στο 1,1% (από το σημείο στο οποίο θα έχει βουλιάξει μέχρι τότε)
Μετά το 2012 το ΔΝΤ προβλέπει ότι η οικονομία θα αναπτυχθεί σε πραγματικούς όρους με ετήσιους ρυθμούς της τάξης του 0,94%. Με βάση αυτό το σενάριο ανάπτυξης του ΔΝΤ η Ελλάδα ούτε το 2015 δε θα έχει πλησιάσει του ρυθμούς ανάπτυξης του πραγματικού ΑΕΠ που είχε το 2008.
Το κυριότερο, όμως, είναι πως είναι πολύ πιθανό το ΔΝΤ να υποτιμά την πραγματική επιρροή που θα έχει στην οικονομία το δημοσιονομικό πρόγραμμα που υιοθέτησε η Ελλάδα Για παράδειγμα, φαίνεται απίθανο η ελληνική οικονομία να αναπτυχθεί με ρυθμό 1,1% το 2012 όταν την ίδια χρονιά θα λάβει χώρα μία επιπρόσθετη δημοσιονομική μείωση ελλειμμάτων της τάξης του 2,4% του ΑΕΠ
Παρόλα αυτά δε χρειάζεται κανείς να αμφισβητήσει τα σενάρια ανάπτυξης για να δει τα αρνητικό αποτέλεσμα στην αγορά εργασίας। Ακόμη και με το σχετικά αισιόδοξο σενάριο του ΔΝΤ, η αγορά εργασίας θα μειωθεί κατά 6% και δεν θα έχει αναρρώσει μέχρι το 2015 Η ανεργία προβλέπεται να αυξηθεί από 9,4% το 2009 στο 14% το 2013/2014.
Είναι, επίσης, πολύ σημαντικό πως η αρχική κατάρρευση και στη συνέχεια το πάγωμα της οικονομικής δραστηριότητας θα δυσχεράνουν το δημοσιονομικό πρόγραμμα। Από τη μία πλευρά, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι τόκοι των δανείων το ονομαστικό χρέος θα συνεχίσει να αυξάνεται και από την άλλη πλευρά το ΑΕΠ θα κινηθεί χαμηλότερα και θα μείνει χαμηλότερα। Ο συνδυασμός ενός αυξανόμενου αριθμητή (ονομαστικό χρέος) και ενός αρχικά μειούμενου και στη συνέχεια σταθερού παρανομαστή (ΑΕΠ), θα οδηγήσει, σύμφωνα με το ΔΝΤ σε αύξηση του κρατικού χρέους στο 145% του ΑΕΠ μέχρι το 2014 όταν το 2009 ήταν 115% του ΑΕΠ.
Δυστυχώς το σημαντικότερο είναι πως η εικόνα δε βελτιώνεται ούτε μετά το 2014 καθώς ακόμη και αν λάβουμε υπόψη μας το σενάριο του ΔΝΤ, το 2020 το χρέος θα είναι ακόμη στο 120% του ΑΕΠ, πολύ επάνω απ’ ότι πριν την κρίση και από το 99% του ΑΕΠ που ήταν το 2008 Και προκειμένου να συμβεί αυτό το ΔΝΤ θέτει ως απαραίτητο στόχο την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος της τάξης του 6%, με την πρόβλεψη ότι αυτό θα απογειωθεί στο 3,1% μέχρι το τέλος του προγράμματος στήριξης το 2013 και στη συνέχεια θα απογειωθεί ξανά στο 5,9% στα επόμενα χρόνια। Ωστόσο, το ΔΝΤ δεν εξηγεί ποια μέτρα θα πρέπει να ληφθούν τότε ώστε να υπάρξει αυτή η επιπρόσθετη αύξηση στο πρωτογενές έλλειμμα
Τί θα γίνει, όμως, στην ρεαλιστικότερη περίπτωση που το πρωτογενές έλλειμμα δεν απογειωθεί στο 6% του ΑΕΠ όπως το ΔΝΤ αυθαίρετα υποθέτει αλλά παραμείνει στο (και πάλι εντυπωσιακό) 3%; Σε αυτήν την περίπτωση, το 2020 το χρέος θα βρίσκεται πάνω από το 140% του ΑΕΠ.
Αρκετά νωρίτερα, το 2014, η Ελλάδα θα πρέπει να βρει τα χρήματα για να ξεπληρώσει τα 110 δις του δανείου από το πακέτο στήριξης, ποσό που αντιστοιχεί περίπου στο 40% του ΑΕΠ. Επιπροσθέτως, η Ελλάδα θα πρέπει να αποπληρώσει το χρέος που λήγει στο υπόλοιπο της δεκαετίας. Με το χρέος να απογειώνεται στο 145% του ΑΕΠ είναι πιθανόν οι χρηματοπιστωτικές αγορές να συνεχίζουν να απαιτούν υψηλά επιτόκια προκειμένου να δανείσουν στην Ελλάδα γεγονός που είναι πιθανόν να οδηγήσει στην χρεωκοπία της χώρας. (Μία γεύση αυτής της κατάστασης έχουμε λάβει ήδη καθώς, παρά τα μέτρα και τα εύσημα, τα επιτόκια παραμένουν στα ύψη.)
Αυτή η ψήφος της ‘μη εμπιστοσύνης’ δεν πρέπει να προκαλέσει έκπληξη καθώς θα συνάδει με την απόλυτα φυσιολογική αντίδραση των αγορών στην πραγματική οικονομική κατάσταση της Ελλάδας.”
Η έρευνα κλείνει, μεταξύ άλλων, με το ακόλουθο συμπέρασμα:
‘Ποιος είναι ο πραγματικός στόχος της Ελληνικής Διάσωσης: αλλαγή ιδιοκτησίας του Ελληνικού χρέους ώστε να Σωθούν οι Ευρωπαϊκές Τράπεζες και οι Πιστωτές της Ελλάδας
Τόσο το ΔΝΤ όσο και η ΕΕ είναι σίγουρο ότι έχουν πραγματοποιήσει τους υπολογισμούς που κάναμε σε αυτήν την έρευνα και αναγνωρίζουν ότι είναι απίθανο το πακέτο σωτηρίας τους να αφήσει την Ελλάδα σε ένα σταθερό οικονομικό δρόμο. Υπό αυτήν την έννοια το πακέτο δε βαδίζει στα πλαίσια ενός τυπικού προγράμματος του ΔΝΤ το οποίο υποτίθεται ότι πρέπει να είναι δημοσιονομικά αξιόπιστο και έτσι να αποκαταστήσει την πρόσβαση της χώρας στις χρηματοπιστωτικές αγορές।
Στην περίπτωση της Ελλάδα το ΔΝΤ και η ΕΕ γνωρίζουν πως το πρόγραμμα τους, παρά τα σκληρά μέτρα, δε θα αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη των αγορών στην Ελλάδα। Αυτό ίσως εξηγεί την αύξηση του από τα 40 δις στα 110 στην τελική του έκδοση, ώστε η Ελλάδα να παραμείνει εκτός αγορών για τα επόμενα δύο με τρία χρόνια.
Αυτό εγείρει το καίριο ζήτημα που πηγάζει από το αποκαλούμενο πακέτο σωτηρίας: αν η εμπιστοσύνη των χρηματοπιστωτικών αγορών στην Ελλάδα δεν αποκατασταθεί και την ίδια ώρα η ελληνική οικονομία ωθείται στην ύφεση, σε διψήφια ανεργία και αύξηση της φτώχιας, ποιο είναι το νόημα του; Ποιος ή τί ακριβώς σώζεται;
Τελικά, ο σκοπός του πακέτου είναι να αποπληρωθούν τράπεζες και επενδυτικά σχήματα που έχουν στα χέρια τους ελληνικό χρέος. Οι τράπεζες, οι ασφαλιστικές και τα συνταξιοδοτικά ταμεία είναι οι πραγματικοί αποδέκτες του πακέτου στήριξης και όχι η Ελλάδα.
Και η υπάρχει μία ευρωπαϊκή διάσταση σε όλο αυτό το θέμα καθώς το 80% του ελληνικού κρατικού χρέους δεν επιβαρύνει το ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα αλλά τους ισολογισμούς Γερμανικών, Γαλλικών και Βρετανικών τραπεζών. Η Ευρώπη και το ΔΝΤ δεν παρέχουν φρέσκια ρευστότητα στην Ελλάδα αλλά, πάνω από όλα, δημιουργούν μία ασπίδα προστασίας του ευρωπαϊκού χρηματιστηριακού συστήματος από τα 200 δις απωλειών που μπορούν να προκύψουν από το ενδεχόμενο μίας ελληνικής πτώχευσης। Περιέργως, περίπου το 25% του ελληνικού χρέους βρίσκεται στο Βρετανικό (και το Ιρλανδικό) χρηματιστηριακό σύστημα.
Οι προφανείς ευνοημένοι του πακέτου που παρέχεται από τα κράτη της Ευρωζώνης δεν είναι οι Έλληνες εργαζόμενοι και οι πολίτες που θα υποφέρουν από τις σκληρές περικοπές και από την ύφεση αλλά τα χρηματιστηριακά κέντρα όπως το City του Λονδίνου.
’ Πάνος Παναγιώτου - Διευθυντής ΕΚΤΑ
Όμως, αυτή η πολιτική θα επηρεάσει ουσιαστικά την οικονομική δραστηριότητα και την αγορά εργασίας। Οι εκθέσεις του ΔΝΤ επιβεβαιώνουν κάτι τέτοιο με το να προβλέψουν μία συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 4% το 2010 και μία περαιτέρω συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας κατά 2,6% το 2011Το 2012 προβλέπεται πως η οικονομία θα ανακάμψει αλλά πως αυτή η ανάκαμψη θα είναι εξαιρετικά αδύναμη με ποσοστό αύξησης του ΑΕΠ μόλις στο 1,1% (από το σημείο στο οποίο θα έχει βουλιάξει μέχρι τότε)
Μετά το 2012 το ΔΝΤ προβλέπει ότι η οικονομία θα αναπτυχθεί σε πραγματικούς όρους με ετήσιους ρυθμούς της τάξης του 0,94%. Με βάση αυτό το σενάριο ανάπτυξης του ΔΝΤ η Ελλάδα ούτε το 2015 δε θα έχει πλησιάσει του ρυθμούς ανάπτυξης του πραγματικού ΑΕΠ που είχε το 2008.
Το κυριότερο, όμως, είναι πως είναι πολύ πιθανό το ΔΝΤ να υποτιμά την πραγματική επιρροή που θα έχει στην οικονομία το δημοσιονομικό πρόγραμμα που υιοθέτησε η Ελλάδα Για παράδειγμα, φαίνεται απίθανο η ελληνική οικονομία να αναπτυχθεί με ρυθμό 1,1% το 2012 όταν την ίδια χρονιά θα λάβει χώρα μία επιπρόσθετη δημοσιονομική μείωση ελλειμμάτων της τάξης του 2,4% του ΑΕΠ
Παρόλα αυτά δε χρειάζεται κανείς να αμφισβητήσει τα σενάρια ανάπτυξης για να δει τα αρνητικό αποτέλεσμα στην αγορά εργασίας। Ακόμη και με το σχετικά αισιόδοξο σενάριο του ΔΝΤ, η αγορά εργασίας θα μειωθεί κατά 6% και δεν θα έχει αναρρώσει μέχρι το 2015 Η ανεργία προβλέπεται να αυξηθεί από 9,4% το 2009 στο 14% το 2013/2014.
Είναι, επίσης, πολύ σημαντικό πως η αρχική κατάρρευση και στη συνέχεια το πάγωμα της οικονομικής δραστηριότητας θα δυσχεράνουν το δημοσιονομικό πρόγραμμα। Από τη μία πλευρά, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι τόκοι των δανείων το ονομαστικό χρέος θα συνεχίσει να αυξάνεται και από την άλλη πλευρά το ΑΕΠ θα κινηθεί χαμηλότερα και θα μείνει χαμηλότερα। Ο συνδυασμός ενός αυξανόμενου αριθμητή (ονομαστικό χρέος) και ενός αρχικά μειούμενου και στη συνέχεια σταθερού παρανομαστή (ΑΕΠ), θα οδηγήσει, σύμφωνα με το ΔΝΤ σε αύξηση του κρατικού χρέους στο 145% του ΑΕΠ μέχρι το 2014 όταν το 2009 ήταν 115% του ΑΕΠ.
Δυστυχώς το σημαντικότερο είναι πως η εικόνα δε βελτιώνεται ούτε μετά το 2014 καθώς ακόμη και αν λάβουμε υπόψη μας το σενάριο του ΔΝΤ, το 2020 το χρέος θα είναι ακόμη στο 120% του ΑΕΠ, πολύ επάνω απ’ ότι πριν την κρίση και από το 99% του ΑΕΠ που ήταν το 2008 Και προκειμένου να συμβεί αυτό το ΔΝΤ θέτει ως απαραίτητο στόχο την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος της τάξης του 6%, με την πρόβλεψη ότι αυτό θα απογειωθεί στο 3,1% μέχρι το τέλος του προγράμματος στήριξης το 2013 και στη συνέχεια θα απογειωθεί ξανά στο 5,9% στα επόμενα χρόνια। Ωστόσο, το ΔΝΤ δεν εξηγεί ποια μέτρα θα πρέπει να ληφθούν τότε ώστε να υπάρξει αυτή η επιπρόσθετη αύξηση στο πρωτογενές έλλειμμα
Τί θα γίνει, όμως, στην ρεαλιστικότερη περίπτωση που το πρωτογενές έλλειμμα δεν απογειωθεί στο 6% του ΑΕΠ όπως το ΔΝΤ αυθαίρετα υποθέτει αλλά παραμείνει στο (και πάλι εντυπωσιακό) 3%; Σε αυτήν την περίπτωση, το 2020 το χρέος θα βρίσκεται πάνω από το 140% του ΑΕΠ.
Αρκετά νωρίτερα, το 2014, η Ελλάδα θα πρέπει να βρει τα χρήματα για να ξεπληρώσει τα 110 δις του δανείου από το πακέτο στήριξης, ποσό που αντιστοιχεί περίπου στο 40% του ΑΕΠ. Επιπροσθέτως, η Ελλάδα θα πρέπει να αποπληρώσει το χρέος που λήγει στο υπόλοιπο της δεκαετίας. Με το χρέος να απογειώνεται στο 145% του ΑΕΠ είναι πιθανόν οι χρηματοπιστωτικές αγορές να συνεχίζουν να απαιτούν υψηλά επιτόκια προκειμένου να δανείσουν στην Ελλάδα γεγονός που είναι πιθανόν να οδηγήσει στην χρεωκοπία της χώρας. (Μία γεύση αυτής της κατάστασης έχουμε λάβει ήδη καθώς, παρά τα μέτρα και τα εύσημα, τα επιτόκια παραμένουν στα ύψη.)
Αυτή η ψήφος της ‘μη εμπιστοσύνης’ δεν πρέπει να προκαλέσει έκπληξη καθώς θα συνάδει με την απόλυτα φυσιολογική αντίδραση των αγορών στην πραγματική οικονομική κατάσταση της Ελλάδας.”
Η έρευνα κλείνει, μεταξύ άλλων, με το ακόλουθο συμπέρασμα:
‘Ποιος είναι ο πραγματικός στόχος της Ελληνικής Διάσωσης: αλλαγή ιδιοκτησίας του Ελληνικού χρέους ώστε να Σωθούν οι Ευρωπαϊκές Τράπεζες και οι Πιστωτές της Ελλάδας
Τόσο το ΔΝΤ όσο και η ΕΕ είναι σίγουρο ότι έχουν πραγματοποιήσει τους υπολογισμούς που κάναμε σε αυτήν την έρευνα και αναγνωρίζουν ότι είναι απίθανο το πακέτο σωτηρίας τους να αφήσει την Ελλάδα σε ένα σταθερό οικονομικό δρόμο. Υπό αυτήν την έννοια το πακέτο δε βαδίζει στα πλαίσια ενός τυπικού προγράμματος του ΔΝΤ το οποίο υποτίθεται ότι πρέπει να είναι δημοσιονομικά αξιόπιστο και έτσι να αποκαταστήσει την πρόσβαση της χώρας στις χρηματοπιστωτικές αγορές।
Στην περίπτωση της Ελλάδα το ΔΝΤ και η ΕΕ γνωρίζουν πως το πρόγραμμα τους, παρά τα σκληρά μέτρα, δε θα αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη των αγορών στην Ελλάδα। Αυτό ίσως εξηγεί την αύξηση του από τα 40 δις στα 110 στην τελική του έκδοση, ώστε η Ελλάδα να παραμείνει εκτός αγορών για τα επόμενα δύο με τρία χρόνια.
Αυτό εγείρει το καίριο ζήτημα που πηγάζει από το αποκαλούμενο πακέτο σωτηρίας: αν η εμπιστοσύνη των χρηματοπιστωτικών αγορών στην Ελλάδα δεν αποκατασταθεί και την ίδια ώρα η ελληνική οικονομία ωθείται στην ύφεση, σε διψήφια ανεργία και αύξηση της φτώχιας, ποιο είναι το νόημα του; Ποιος ή τί ακριβώς σώζεται;
Τελικά, ο σκοπός του πακέτου είναι να αποπληρωθούν τράπεζες και επενδυτικά σχήματα που έχουν στα χέρια τους ελληνικό χρέος. Οι τράπεζες, οι ασφαλιστικές και τα συνταξιοδοτικά ταμεία είναι οι πραγματικοί αποδέκτες του πακέτου στήριξης και όχι η Ελλάδα.
Και η υπάρχει μία ευρωπαϊκή διάσταση σε όλο αυτό το θέμα καθώς το 80% του ελληνικού κρατικού χρέους δεν επιβαρύνει το ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα αλλά τους ισολογισμούς Γερμανικών, Γαλλικών και Βρετανικών τραπεζών. Η Ευρώπη και το ΔΝΤ δεν παρέχουν φρέσκια ρευστότητα στην Ελλάδα αλλά, πάνω από όλα, δημιουργούν μία ασπίδα προστασίας του ευρωπαϊκού χρηματιστηριακού συστήματος από τα 200 δις απωλειών που μπορούν να προκύψουν από το ενδεχόμενο μίας ελληνικής πτώχευσης। Περιέργως, περίπου το 25% του ελληνικού χρέους βρίσκεται στο Βρετανικό (και το Ιρλανδικό) χρηματιστηριακό σύστημα.
Οι προφανείς ευνοημένοι του πακέτου που παρέχεται από τα κράτη της Ευρωζώνης δεν είναι οι Έλληνες εργαζόμενοι και οι πολίτες που θα υποφέρουν από τις σκληρές περικοπές και από την ύφεση αλλά τα χρηματιστηριακά κέντρα όπως το City του Λονδίνου.
’ Πάνος Παναγιώτου - Διευθυντής ΕΚΤΑ
Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010
Η EΛΛΑΔΑ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΕΥΡΩΠΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ
Αν μας ρωτούσε κανείς, σχετικά με την τάση του αμερικανικού δολαρίου, με τη διαμόρφωση καλύτερα της ισοτιμίας του σε σχέση με το ευρώ, θα απαντούσαμε (εσφαλμένα αλλά χωρίς δεύτερη σκέψη, εντελώς σίγουροι δηλαδή), ότι σύντομα θα «εισπράτταμε» δύο δολάρια, για κάθε ευρώ που θα «πουλούσαμε»। Τα προβλήματα της Οικονομίας των Η।Π.Α. ήταν και είναι τόσο μεγάλα (υπερχρέωση, τεράστια ελλείμματα, αποβιομηχανοποίηση, ανεργία κλπ), που μόνο με την συνεχή εκτύπωση νέων χαρτονομισμάτων (πληθωριστική αντιμετώπιση των χρεών), καθώς επίσης με την ανεξέλεγκτη έκδοση ομολόγων του δημοσίου (χωρίς φυσικά αντίκρισμα),
…………“Ευχαριστούμε Ελλάδα”, είναι ο τίτλος πρωτοσέλιδης δημοσίευσης στο φύλλο της 22ας Ιουλίου της γερμανικής οικονομικής εφημερίδας Handelsblatt, η οποία συνεχίζει την ανάλυση της ως εξής।
“Τι φόβοι ξέσπασαν πριν από μερικούς μήνες, όταν έγινε γνωστή η ελληνική κρίση, με τι δραματικά χρώματα περιγράφηκε η πτώση του ευρώ! Οι λαϊκές εφημερίδες έγραψαν ότι «καλούνται οι Γερμανοί να πληρώσουν τα σπασμένα», επειδή οι Έλληνες ξόδεψαν ασυλλόγιστα. Ήταν φοβερά δύσκολο να πείσεις τους Γερμανούς πολίτες για την αναγκαιότητα της οικονομικής στήριξης προς την Ελλάδα.
Δύο μήνες μετά το πακέτο στήριξης διαπιστώνουμε όμως κάτι άλλο: ειδικά οι Γερμανοί είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι από την ευρωπαϊκή κρίση. Η Γερμανία μετά την ελληνική κρίση έγινε η χώρα, με την οποία έπρεπε πια οι Ευρωπαίοι εταίροι να συγκρίνονται οικονομικά - έγινε το μέτρο για όλους. Όπως ακριβώς την παλιά καλή εποχή με το μάρκο.
Πριν από την κρίση ίσχυε στις χρηματοπιστωτικές αγορές ο κανόνας: «ένα νόμισμα-ενιαία επιτόκια». Τώρα, οι αγορές προσανατολίζονται με γνώμονα τη Γερμανία, την οικονομικά ισχυρότερη χώρα της Ευρώπης. Όλες οι άλλες χώρες πληρώνουν υψηλότερα επιτόκια δανεισμού, ενώ η Γερμανία πληρώνει χαμηλότερα επιτόκια από ό,τι πλήρωνε πριν από την κρίση.
Έτσι εξοικονόμησε μέχρι τώρα τέσσερα δισεκατομμύρια ευρώ ενώ επιπλέον, με κάθε νέα έκδοση γερμανικών κρατικών ομολόγων, αυξάνεται και το ποσόν εξοικονόμησης των τόκων. Έτσι η Ευρωζώνη διαθέτει ένα καινούργιο θεμέλιο, με τεράστια πλεονεκτήματα για τους Γερμανούς φορολογούμενους”…………………
Εάν τώρα σε όλα αυτά τα ποσά προσθέσουμε το αναμφίβολα τοκογλυφικό επιτόκιο ύψους 5% από το δάνειο στην Ελλάδα, δεν μπορεί παρά να κατανοήσουμε την επιχειρηματική «ευφορία», η οποία επικρατεί πλέον στη Γερμανία,
Μοναδική ίσως εξαίρεση αποτελεί το συνεχώς μειούμενο ύψος των αμοιβών των εργαζομένων της ισχυρής αυτής χώρας, αφού σε ποσοστό άνω του 20% ο μικτός μισθός ανά ώρα είναι χαμηλότερος από 5 € (πηγή: MM). Φυσικά, αυτό θα συμβάλλει ακόμη περισσότερο στην αύξηση της ενδοευρωπαϊκής και παγκόσμιας «ασυμμετρίας», αφού η ανάπτυξη της γερμανικής οικονομίας θα συνεχίσει να στηρίζεται στις εξαγωγές - ενώ η εσωτερική της κατανάλωση θα περιορίζεται διαρκώς
Περαιτέρω, από τα παραπάνω γεγονότα μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως τη «δυσφορία, η οποία επικρατεί στην Ελλάδα, σύμφωνα με όσα «καταγράφονται» σχεδόν καθημερινά
Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς σημαίνει ένα επιτόκιο ύψους 5% για μία χώρα, η οποία «διανύει» μία περίοδο ύφεσης, με αρνητική ανάπτυξη τουλάχιστον -3%
Ανεξάρτητα όμως από αυτά, ο πιθανολογούμενος διπλός «ρόλος» της χώρας μας («πειραματόζωο» δύο αντιμαχομένων «συστημάτων», τα οποία όμως τίποτα δεν εμποδίζει να συνεργασθούν στο μέλλον – εάν βέβαια κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει ήδη), συνειδητός εκ μέρους της κυβέρνησης μας ή μη, είναι από μόνος του εξαιρετικά δυσάρεστος – αν όχι υπερβολικά επικίνδυνος, αφού απειλείται τα μέγιστα η εθνική μας κυριαρχία.
Συνεχίζοντας, το «παιχνίδι» δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί με τις Η.Π.Α. να έχουν εναποθέσει τις περισσότερες «ειρηνικές» ελπίδες τελικής επικράτησης τους στο ΔΝΤ στην Ελλάδα, στην «κερκόπορτα» της ζώνης του Ευρώ
Εάν τυχόν δε οδηγούσαν στη χρεοκοπία μία χώρα της Ευρωζώνης, η συνέχιση της διεθνούς κυριαρχίας του δολαρίου θα ήταν εξασφαλισμένη - υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι, τόσο το αμερικανικό, όσο και το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, θα είχαν τη δυνατότητα να ανταπεξέλθουν (απαιτείται προφανώς χρόνος προετοιμασίας).
Όμως, τα οικονομικά προβλήματα της υπερδύναμης είναι εξαιρετικά μεγάλα, με κυριότερο ίσως όλων την «ανάπτυξη εντάσεως ανεργίας», την οποία έχουμε ήδη επισημάνει σε ένα παλαιότερο κείμενο μας.
Παρά το ότι λοιπόν τα επίσημα ποσοστά ανεργίας καταγράφονται με 9,5%, στην πραγματικότητα πλησιάζουν επικίνδυνα το 20%
Πόσο μάλλον όταν, η «δανειακή» εξάρτηση των Η.Π.Α. από την Κίνα είναι κάτι παραπάνω από «οδυνηρή» - συμπέρασμα που «ενισχύεται» από την πρόσφατη, προσεκτικότατη τοποθέτηση του ΔΝΤ, σε σχέση με το επικίνδυνα υποτιμημένο νόμισμα (γουάν) της ανερχόμενης ασιατικής δύναμης (η επίσκεψη της γερμανίδας Καγκελαρίου στην Κίνα, με στόχο τη διεύρυνση της συνεργασίας των δύο χωρών, επιβεβαιώνει τη αυξανόμενη γεωπολιτική και οικονομική σημασία της μεγάλης αυτής χώρας).
Ολοκληρώνοντας, ας ελπίσουμε ότι τελικά θα βρει η Ελλάδα τον πραγματικό εαυτό της, «κλείνοντας» την πόρτα σε όλους τους επίδοξους κατακτητές της - σώζοντας την Ευρώπη από την τεράστια, διπλή απειλή άλωσης της, καθώς επίσης τη Δημοκρατία από μία ακόμη επώδυνη ήττα.
Άλλωστε, τα προβλήματα της χώρας μας δεν είναι τόσο δύσκολο να επιλυθούν Αρκεί η (πολιτική) βούληση για μείωση των υπερβολικά διογκωμένων δημοσίων δαπανών, (και όχι του ιδιωτικού κλάδου των μικρομεσαίων) καθώς επίσης η ανάπτυξη - με κεντρικό «στήριγμα» τόσο τους βασικούς κλάδους της Οικονομίας (Ναυτιλία, Τουρισμός, Γεωργία, Ενέργεια), όσο και την ορθολογική, σταθερή φορολόγηση Κυρίως βέβαια, η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των Ελλήνων σε ένα Κράτος Δικαίου
Ο «δημιουργικός συνδυασμός» των παραπάνω ενεργειών, θα μπορούσε να έχει κάλλιστα σαν αποτέλεσμα την «απελευθέρωση» της χώρας μας, με την επί πλέον βοήθεια της εσωτερικής χρηματοδότησης (εθνικά ομόλογα) μέρους των δημοσίων χρεών της – ειδικά επειδή το συνολικό χρέος της Ελλάδας (δημόσιο και ιδιωτικό), είναι χαμηλότερο ακόμη και από το αντίστοιχο της Γερμανίας (πηγή: McKinsey Global Institute). Εναλλακτικά η συμπληρωματικά, θα μπορούσε να βοηθήσει η «αναδιάρθρωση» του δημοσίου χρέους μας - η επιμήκυνση δηλαδή του χρόνου πληρωμής των υποχρεώσεων μας, με χαμηλά επιτόκια (λύση δεν θα αποτελούσε, κατά την άποψη μας, σε καμία περίπτωση η άρνηση πληρωμής και η χρεοκοπία – εάν επιθυμούμε να μην εξελιχθούμε σε «ετερόφωτη αποικία»).
Προφανώς, είναι πολύ πιο «ορθολογικό» το να δανείσουμε εμείς την πατρίδα μας, από το να αρνηθούμε την όποια συνδρομή μας – παραμένοντας «σκλαβωμένοι» και επιτρέποντας την πιθανολογούμενη λεηλασία τόσο της δημόσιας, όσο και της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων. Εκτός αυτού, είμαστε μάλλον υποχρεωμένοι να δώσουμε εμείς το παράδειγμα, εάν πράγματι απαιτηθεί η επιμήκυνση του χρόνου πληρωμής των υποχρεώσεων μας.
…………“Ευχαριστούμε Ελλάδα”, είναι ο τίτλος πρωτοσέλιδης δημοσίευσης στο φύλλο της 22ας Ιουλίου της γερμανικής οικονομικής εφημερίδας Handelsblatt, η οποία συνεχίζει την ανάλυση της ως εξής।
“Τι φόβοι ξέσπασαν πριν από μερικούς μήνες, όταν έγινε γνωστή η ελληνική κρίση, με τι δραματικά χρώματα περιγράφηκε η πτώση του ευρώ! Οι λαϊκές εφημερίδες έγραψαν ότι «καλούνται οι Γερμανοί να πληρώσουν τα σπασμένα», επειδή οι Έλληνες ξόδεψαν ασυλλόγιστα. Ήταν φοβερά δύσκολο να πείσεις τους Γερμανούς πολίτες για την αναγκαιότητα της οικονομικής στήριξης προς την Ελλάδα.
Δύο μήνες μετά το πακέτο στήριξης διαπιστώνουμε όμως κάτι άλλο: ειδικά οι Γερμανοί είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι από την ευρωπαϊκή κρίση. Η Γερμανία μετά την ελληνική κρίση έγινε η χώρα, με την οποία έπρεπε πια οι Ευρωπαίοι εταίροι να συγκρίνονται οικονομικά - έγινε το μέτρο για όλους. Όπως ακριβώς την παλιά καλή εποχή με το μάρκο.
Πριν από την κρίση ίσχυε στις χρηματοπιστωτικές αγορές ο κανόνας: «ένα νόμισμα-ενιαία επιτόκια». Τώρα, οι αγορές προσανατολίζονται με γνώμονα τη Γερμανία, την οικονομικά ισχυρότερη χώρα της Ευρώπης. Όλες οι άλλες χώρες πληρώνουν υψηλότερα επιτόκια δανεισμού, ενώ η Γερμανία πληρώνει χαμηλότερα επιτόκια από ό,τι πλήρωνε πριν από την κρίση.
Έτσι εξοικονόμησε μέχρι τώρα τέσσερα δισεκατομμύρια ευρώ ενώ επιπλέον, με κάθε νέα έκδοση γερμανικών κρατικών ομολόγων, αυξάνεται και το ποσόν εξοικονόμησης των τόκων. Έτσι η Ευρωζώνη διαθέτει ένα καινούργιο θεμέλιο, με τεράστια πλεονεκτήματα για τους Γερμανούς φορολογούμενους”…………………
Εάν τώρα σε όλα αυτά τα ποσά προσθέσουμε το αναμφίβολα τοκογλυφικό επιτόκιο ύψους 5% από το δάνειο στην Ελλάδα, δεν μπορεί παρά να κατανοήσουμε την επιχειρηματική «ευφορία», η οποία επικρατεί πλέον στη Γερμανία,
Μοναδική ίσως εξαίρεση αποτελεί το συνεχώς μειούμενο ύψος των αμοιβών των εργαζομένων της ισχυρής αυτής χώρας, αφού σε ποσοστό άνω του 20% ο μικτός μισθός ανά ώρα είναι χαμηλότερος από 5 € (πηγή: MM). Φυσικά, αυτό θα συμβάλλει ακόμη περισσότερο στην αύξηση της ενδοευρωπαϊκής και παγκόσμιας «ασυμμετρίας», αφού η ανάπτυξη της γερμανικής οικονομίας θα συνεχίσει να στηρίζεται στις εξαγωγές - ενώ η εσωτερική της κατανάλωση θα περιορίζεται διαρκώς
Περαιτέρω, από τα παραπάνω γεγονότα μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως τη «δυσφορία, η οποία επικρατεί στην Ελλάδα, σύμφωνα με όσα «καταγράφονται» σχεδόν καθημερινά
Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς σημαίνει ένα επιτόκιο ύψους 5% για μία χώρα, η οποία «διανύει» μία περίοδο ύφεσης, με αρνητική ανάπτυξη τουλάχιστον -3%
Ανεξάρτητα όμως από αυτά, ο πιθανολογούμενος διπλός «ρόλος» της χώρας μας («πειραματόζωο» δύο αντιμαχομένων «συστημάτων», τα οποία όμως τίποτα δεν εμποδίζει να συνεργασθούν στο μέλλον – εάν βέβαια κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει ήδη), συνειδητός εκ μέρους της κυβέρνησης μας ή μη, είναι από μόνος του εξαιρετικά δυσάρεστος – αν όχι υπερβολικά επικίνδυνος, αφού απειλείται τα μέγιστα η εθνική μας κυριαρχία.
Συνεχίζοντας, το «παιχνίδι» δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί με τις Η.Π.Α. να έχουν εναποθέσει τις περισσότερες «ειρηνικές» ελπίδες τελικής επικράτησης τους στο ΔΝΤ στην Ελλάδα, στην «κερκόπορτα» της ζώνης του Ευρώ
Εάν τυχόν δε οδηγούσαν στη χρεοκοπία μία χώρα της Ευρωζώνης, η συνέχιση της διεθνούς κυριαρχίας του δολαρίου θα ήταν εξασφαλισμένη - υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι, τόσο το αμερικανικό, όσο και το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, θα είχαν τη δυνατότητα να ανταπεξέλθουν (απαιτείται προφανώς χρόνος προετοιμασίας).
Όμως, τα οικονομικά προβλήματα της υπερδύναμης είναι εξαιρετικά μεγάλα, με κυριότερο ίσως όλων την «ανάπτυξη εντάσεως ανεργίας», την οποία έχουμε ήδη επισημάνει σε ένα παλαιότερο κείμενο μας.
Παρά το ότι λοιπόν τα επίσημα ποσοστά ανεργίας καταγράφονται με 9,5%, στην πραγματικότητα πλησιάζουν επικίνδυνα το 20%
Πόσο μάλλον όταν, η «δανειακή» εξάρτηση των Η.Π.Α. από την Κίνα είναι κάτι παραπάνω από «οδυνηρή» - συμπέρασμα που «ενισχύεται» από την πρόσφατη, προσεκτικότατη τοποθέτηση του ΔΝΤ, σε σχέση με το επικίνδυνα υποτιμημένο νόμισμα (γουάν) της ανερχόμενης ασιατικής δύναμης (η επίσκεψη της γερμανίδας Καγκελαρίου στην Κίνα, με στόχο τη διεύρυνση της συνεργασίας των δύο χωρών, επιβεβαιώνει τη αυξανόμενη γεωπολιτική και οικονομική σημασία της μεγάλης αυτής χώρας).
Ολοκληρώνοντας, ας ελπίσουμε ότι τελικά θα βρει η Ελλάδα τον πραγματικό εαυτό της, «κλείνοντας» την πόρτα σε όλους τους επίδοξους κατακτητές της - σώζοντας την Ευρώπη από την τεράστια, διπλή απειλή άλωσης της, καθώς επίσης τη Δημοκρατία από μία ακόμη επώδυνη ήττα.
Άλλωστε, τα προβλήματα της χώρας μας δεν είναι τόσο δύσκολο να επιλυθούν Αρκεί η (πολιτική) βούληση για μείωση των υπερβολικά διογκωμένων δημοσίων δαπανών, (και όχι του ιδιωτικού κλάδου των μικρομεσαίων) καθώς επίσης η ανάπτυξη - με κεντρικό «στήριγμα» τόσο τους βασικούς κλάδους της Οικονομίας (Ναυτιλία, Τουρισμός, Γεωργία, Ενέργεια), όσο και την ορθολογική, σταθερή φορολόγηση Κυρίως βέβαια, η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των Ελλήνων σε ένα Κράτος Δικαίου
Ο «δημιουργικός συνδυασμός» των παραπάνω ενεργειών, θα μπορούσε να έχει κάλλιστα σαν αποτέλεσμα την «απελευθέρωση» της χώρας μας, με την επί πλέον βοήθεια της εσωτερικής χρηματοδότησης (εθνικά ομόλογα) μέρους των δημοσίων χρεών της – ειδικά επειδή το συνολικό χρέος της Ελλάδας (δημόσιο και ιδιωτικό), είναι χαμηλότερο ακόμη και από το αντίστοιχο της Γερμανίας (πηγή: McKinsey Global Institute). Εναλλακτικά η συμπληρωματικά, θα μπορούσε να βοηθήσει η «αναδιάρθρωση» του δημοσίου χρέους μας - η επιμήκυνση δηλαδή του χρόνου πληρωμής των υποχρεώσεων μας, με χαμηλά επιτόκια (λύση δεν θα αποτελούσε, κατά την άποψη μας, σε καμία περίπτωση η άρνηση πληρωμής και η χρεοκοπία – εάν επιθυμούμε να μην εξελιχθούμε σε «ετερόφωτη αποικία»).
Προφανώς, είναι πολύ πιο «ορθολογικό» το να δανείσουμε εμείς την πατρίδα μας, από το να αρνηθούμε την όποια συνδρομή μας – παραμένοντας «σκλαβωμένοι» και επιτρέποντας την πιθανολογούμενη λεηλασία τόσο της δημόσιας, όσο και της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων. Εκτός αυτού, είμαστε μάλλον υποχρεωμένοι να δώσουμε εμείς το παράδειγμα, εάν πράγματι απαιτηθεί η επιμήκυνση του χρόνου πληρωμής των υποχρεώσεων μας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
